Onderwijs in La Douce

De opwinding van de beslissing te gaan emigreren is weer een beetje gezakt, en we zijn weer over gegaan tot de orde van de dag. Er moet tenslotte brood op de plank. Over een paar daagjes vliegen we met z´n vijven naar carcassonne, gaan het huis proberen, en een ander huis bekijken in hetzelfde dorp. We hebben via de mail nog een aanbieding gekregen, ten zuiden van Carcassonne, mocht het dorp dus niets zijn dan kunnen we altijd daar nog kijken, keuze genoeg zou ik zo zeggen. Ook de scholen gaan we volgende week een bezoek brengen, erg spannend allemaal, vooral omdat school het enige is waar ik van wakker lig, en dan met name voor dochter Zoë. Zoë is geboren met een aantal serieuze hartafwijkingen, en door schuld van mijn toenmalige huisarts was dat bijna te laat ontdekt, Zoë was er bijna niet meer geweest. Daardoor heeft ze heel erg slecht gelegen, en is er hoogstwaarschijnlijk een lichte hersenbeschadiging opgedaan. Als je ze nu ziet, zie je een leuke, spontane, vrolijke meid, een echte spring in t veld, het gaat lichamelijk heel erg goed met haar, al staat ze wel onder jaarlijkse controle van de cardioloog. Zoë zit hier in nederland op speciaal onderwijs. Ze kan wel leren maar ze heeft gewoon meer tijd nodig om de dingen op te slaan. Haar IQ is aan de lage kant zullen we maar zeggen. Mijn zorgen gaan dus over het feit of het handig is Zoë op de dorpsschool van 16 leerlingen te doen, samen met zusje Dèmi van 7, of toch maar te zoeken naar ander, speciaal onderwijs in Carcassonne, als dat er uberhaupt is...Allemaal belangrijke dingen om te bespreken op de school volgende week. Als het goed is gaat er iemand mee naar de school die vloeiend Frans spreekt, ik vind dit te belangrijk om met mijn steenkolen Frans te doen. Ik twijfel niet aan onze beslissing, maar mijn moederhart maakt zich gewoon wat zorgen, terwijl datzelfde moederhart weet dat het voor de kids een veel gezonder, veiliger en leuker leven gaat worden daar in La Douce. We moeten alleen "even" door de doorstart heen!