Daarom!



uitzicht over Carcassonne, mei 2010.

Vorig jaar in juni zeiden we dat we onze emigratieplannen naar Frankrijk in de ijskast gingen zetten, we gingen niet.  Te veel beren op de weg, te veel onzekerheden, te veel twijfels over hoe, wat, waar.  Nu, 9 maanden later besluiten we toch te gaan. Deze 9 maanden hadden we schijnbaar nodig, om los te laten. Het beheerste ons leven, gedachten, we stonden ermee op, gingen ermee naar bed.  Time out dus.  Toch bleef het verlangen, ooit als de tijd rijp zou zijn.....maar de tijd is eigenlijk nooit rijp. We leven in het hier en nu, vandaag! Er waren signalen; verhalen van andere Frankrijkbloggers, van spreuken en stille hinten die alleen wij waarschijnlijk willen zien. De gesprekken kwamen weer op gang, de verlangens werden weer uitgesproken totdat Johann vorige week de beroemde woorden zei; Fuck it, we gaan gewoon!. Heerlijk zo'n man. We staan er nu relaxter in, in de beslissing, was alles twee jaar geleden nog nieuw en onbekend, inmiddels zijn we een stuk wijzer, hebben zoveel meer info waar we al dan niet onze voordeel mee kunnen doen. De beren op de weg zijn nu hobbels; laten we die gewoon één voor één nemen. We gaan naar de Languedoc, de streek die ons het meest aanspreekt. We gaan in een straal van 30 km rond Carcassonne wonen, het eerste jaar gaan we een huis huren. Zo duur is dat niet daar, als je je maar een beetje flexibel opstelt. We zijn inmiddels in onderhandeling over een huis. We gaan ons eigen huis hier niet verkopen, de markt is te slecht. Ook de zaak houden we aan, Johann gaat pendelen tussen Carcassonne en Rotterdam, met het vliegtuig heel goed mogelijk en als je goed zoekt niet te duur. De helft van de tijd die hij in Nederland is om te werken kan hij gewoon in ons eigen huis wonen. Ik ga dan in Frankrijk de mogelijkheden onderzoeken van een zaak in Carcassonne, zodat Jo na verloop van tijd kan afbouwen in Nederland. Of we gaan uiteindelijk iets heel anders doen, wie weet, we leven vandaag, weet u nog?  We willen na de zomer, aan het begin van het nieuwe schooljaar over zijn, zodat de meiden gelijk naar school kunnen.  Gelukkig neem ik nog steeds Franse les, en Joëlle heeft zelf aangegeven de draad ook weer te willen oppakken, geweldig. De kids zijn enthousiast, ook Joëlle, wat een pak van ons hart is, 13 jarigen kunnen heel eigen meningen hebben tenslotte. Ik heb telefoonnummers gekregen van verschillende mensen die er wonen en die ons kunnen helpen met scholen e.d, heel erg fijn, op afstand is dat toch wat moeilijker. We hopen in juli, als we twee weken in de Languedoc zijn, alle eindjes vast te kunnen breien zodat we half augustus over kunnen. Ik kan haast niet wachten.

Fuck it, we gaan gewoon!!!!