vrijdag 1 oktober 2010

Precies een jaar geleden.

Meestal weet je niet meer wat je deed, precies een jaar geleden, op dezelfde dag. Soms wel. Gisteren was voor mij zo'n dag. Een jaar geleden op donderdag 30 september 2009 ging ik s'morgens naar de kapper, maakte ik s'middags macaroni, en ging s'avonds werken, wenkbrauwen tatoeëren bij een mevrouw. Niets bijzonders zou je zeggen. Maar tijdens het tatoeëren voelde ik me raar worden, een vervelend gevoel op mijn borst, zweterig, pijn in mijn kaken. Had dat zelfde gevoel een paar dagen ervoor, s'nachts in bed ook al gehad. Ik besloot te pauzeren, frisse lucht te pakken. Hielp niet. Dan maar even naar boven, in onze privéruimte, even zitten, hielp ook niet.Dit was niet goed. Ik riep Johann erbij, en vertelde hem wat ik voelde, inmiddels had ik ook een raar gevoel in mijn linkerarm. Johann belde een ambulance. Die had moeite bij ons in de winkelstraat te komen, sleutel van de paaltjes paste niet, en het was koopavond. Dan maar zelf de trap af, de ambulance in. Allerlei prikjes, slangetjes, plakkertjes op mijn blote borst. "Uw vrouw heeft waarschijnlijk een hartinfarct". Johann werd bleek. "Ze moet onmiddellijk naar het ziekenhuis". Ikzelf vond het wel prima, het drong niet zo door. Vanuit het ziekenhuis Spijkenisse moest ik direct door naar het Erasmus, Rotterdam. Johann zou achter de ambulance aanrijden, Ik zag tranen in de ogen van mijn grote, sterke man, tranen, die had ik nog nooit bij hem gezien. Nu werd ik bang.
In het Erasmus ging het snel, bloed prikken, pilletjes slikken. Op de operatietafel, alles bij bewustzijn. Slangetje in mijn lies, gekriebel en gefladder in mijn borst. Alles draait in mijn hoofd en ik ben weg. Dan word ik van heel diep zwart weer terug getrokken, en ik voel paniek, waar ben ik??  Overgeven. Dan ben ik klaar,het stentje is geplaatst, het adertje weer open. Ik ga terug naar een kamertje. Whats kebeurt. Mag mijn rechterbeen niet bewegen, vanwege dat dingetje in mijn lies. Ik voel me goed, zelfs een beetje melig. Daar komen Johann en mijn grote kids, bleke gezichtjes, grote schrikogen, tranen. Hallo, ik ben er nog, ik probeer vrolijk te doen, besef niet dat ik een hartstilstand heb gehad, dat vertellen ze me net. Het dringt nog niet echt door. Ik mag weer terug naar Spijk. Het is inmiddels 1 oktober, ergens laat in de nacht. Ik moet om het kwartier plassen, de broeder duwt dan zo'n kouwe pot onder mijn derrière, fijn. Naast me piepen allerlei piepjes, in mijn borst voel ik nog gefladder, alsof er een zwerm vlinders krijgertje speelt, kan dat geen kwaad? Ik slaap slecht, mede doordat ik mijn been niet mag bewegen. Die dag komen ze allemaal, de lieverds, mijn ouders,mijn man, kinderen, vriendin, mensen die zijn geschrokken, die van me houden. Hoe het gaat? Ik weet het niet, ik ben bang. Durf mijn ogen niet goed dicht te doen, bang dat ik niet meer wakker wordt.Op de zaal liggen allemaal oude mensen. Wat doe ik hier, ik ben 44, ik hoor hier niet.
Ik wil naar huis, ik wil douchen, plassen op de w.c. Het mag niet. Ik krijg koffie, -mag dat dan??- Ja hoor dat mag. Alles is anders. Ik ben bang voor de gekste dingen.Zoals voor koffie. Dan gaat je hart toch sneller kloppen?
Na 5 dagen mag ik naar huis. Pillen mee, ik slik er dan 6 stuks, iedere ochtend. Later komt er nog eentje bij, voor mijn maag, die protesteert tegen zoveel stofjes. Thuis val ik in een gat. Ik was ieder dag druk, werken,op de zaak bezig, kids, huishouden. Nu zit ik op de bank. Ik kan amper de trap op en het loopje naar de Appie Heijn, -2 minuten van mijn huis- vind ik eng, ik wordt steeds draaierig, heb zelfs een keer de ambulance laten komen toen ik erg draaierig op de grond ging zitten midden in de marskramer. Paniekaanval. Draaierig door de medicijnen, mijn lijf zijn ze nog niet gewend. Door de hartrevalidatie -ik noem het bejaardengym- krijg ik weer vertrouwen in mijn lijf, ik kan badmintonnen, jeah! Langzaam krabbel ik er bovenop.Lichamelijk dan. Geestelijk voel ik me klote, depressief, nutteloos, ik sta stil. Mijn grootste afleiding is mijn fotocamera, door het park in te gaan en foto's te maken kan ik even alles vergeten.----

donderdag 30 september 2010
---Gisteren controle in het Erasmus. Hartfilmpje prima, bloeddruk oke, 3 buisjes bloed afgenomen, er mag een pilletje af, goed nieuws.Gesprek met dokter, ik weer emotioneel. Ik vertel hem van de 15 kilo die er aan is gekomen, en er niet af wil, het stoppen met roken wat niet lukt, en mijn angsten, nog steeds. Da's nie goed. Hij raad me aan zo snel mogelijk psygologische hulp in te schakelen, dat afvallen en stoppen met roken niet gaan lukken als ik niet goed in mijn vel zit. Dat ik verder moet. Dat ik vast zit. Het is officieel, ik spoor niet. Maar hij heeft gelijk. 6 maanden geleden was mij al anti-depressiva aangeboden, maar dat wil ik niet, ik geloof niet zo in pilletjes om je geestelijk beter te voelen. Ze nemen de symptonen weg, maar genezen doen ze niet. Ik ken mezelf niet meer, ik was altijd zo sterk, kon alles aan. heb al zoveel shit verwerkt, en er alleen maar beter van geworden. En nu, door een stom verstopt adertje, zit ik verstopt, voel ik me schuldig, gevangen in angst, ik, die nooit ergens bang voor was, -okee, wel voor spinnen,- en nu wil ik verder. Het afgelopen jaar was het jaar van het hartinfarct, laat ik dit jaar maar het jaar van de toekomst noemen dan, want ik wil leven, echt leven.

6 opmerkingen:

ab-lah zei

Wil een reactie plaatsen om je een duwtje in de rug te geven of zeggen dat het allemaal wel goed komt maar vind het moeilijk om de juiste woorden te vinden.
Dus zeg ik dit uit me hart.

Ik hou ontzettend veel van je ma en ben er voor je als je me nodig hebt.

Dikke kuzz

10 zei

Een traantje hier meid, voor jou, voor al die jonge mensen die in dezelfde schoenen staan. Voor mezelf, omdat ik me zo menselijk, kwetsbaar en teer voel en me dat besef, ook zonder pilletjes! Ik miste je hier al, dacht; ze loopt ergens mee rond!
Maar ja wie ben ik 1100 kilometer verderop, zomaar een blogster.
Eén zinnetje moet eruit naar jou; "Durf te leven met hart en ziel".
Je hebt morgen en zometeen niet in de hand en je angst weerhoudt je je levenskracht ten volle te benutten. Die levenskracht, die vreugde zit niet alleen in je hart, maar in iedere vezel van je huid, in ieder zenuwpuntje, in je ogen die de mooiste beelden zien, in je zijn dat je met zoveel liefde deelt met iedereen om je heen.
Durf!! Je bent meer dan die ene spier.
LIEFS & ik denk aan je als ik al die herfstkleuren zie en het leven voel.

Cilia zei

Hoi Ellie, troostende woorden zijn er bijna niet voor, omdat jezelf weer uit het dal klauteren moet. Toch wil ik je hier vanuit het noorden heel veel sterkte er mee wensen. Als ik je blogs las dan ging je er toch wel al voor, het afgelopen jaar, dat is toch al heel knap. Kop op en er weer voor gaan. Af en toe een dip is zo erg nog niet als je er maar niet in hangen blijft. Groetjes,Cilia

Roelien zei

De put lijkt soms bodemloos. Kijk omhoog, naar het licht, daar moet je naar toe.

Je bent zoveel meer dan alleen die angst die je gevangen houdt. Psychologische hulp kan je helpen om te verwerken wat er gebeurd is, het zijden draad waar je leven aanhing... Het is heel treffend hoe je het omschrijft: van een verstopte ader naar een verstopt leven. Je houdt het vast terwijl het verwerkt moet worden en je door moet. Gelukkig heb je afgelopen ajar laten zien dat de toekomst voor je ligt, met je plannen in Frankrijk.

De datum, de mijlpaal van een jaar verder, kan ook een keerpunt zijn: je bent toch maar mooi een jaar verder! De toekomst ligt voor je, nee, is vandaag begonnen! Veel sterkte...

Unknown zei

Dank voor al jullie lieve woorden, ze betekenen echt iets voor me. Het gaat wel weer, alleen soms heb je van die dagen....ik zie toekomst, natuurlijk wel, anders zou ik geen Frankrijkplannen hebben, alleen die angst, dat is zo verstijvend, die maakt zo lam, gooit de boel soms op slot. En daar wil ik vanaf. Gaat me lukken hoor, zeker weten, ik heb voor hetere vuren gestaan, alleen heb ik er nu wat hulp bij nodig, no big deal.
Nogmaals dank voor de lieve reacties, heel bijzonder dat er via zoiets anoniems als een weblog zulke lieve en spontane reacties komen, leuk!

Liefs, Elly

Anne Jansen zei

ik dacht even kijken of je een nieuwe blog hebt geschreven, jeetje wat schrik ik hier van!! Ken ik je, nee dus...Ik ken jou van je prachtige foto's, en meid kop op!! Kijk wat de toekomst je al heeft gebracht, kleinkinderen waar je trots op bent, jullie Frankrijk plannen..Ja die jaar van hartinfarct is voorbij, GENIET van het leven!! En hulp is er om geholpen te worden, no big deal!!

Groetjes Anne Jansen