Verhuizen...

Als we dan toch aan t verhuizen zijn, dan de blog ook maar! Vanaf vandaag op wordpress, net iets uitgebreider, iets meer mogelijkheden voor mij en u.  Even klikken dan maar?

Café au Lait! weblog over een gezin dat emigreert naar Frankrijk.

Onderwijs in La Douce

De opwinding van de beslissing te gaan emigreren is weer een beetje gezakt, en we zijn weer over gegaan tot de orde van de dag. Er moet tenslotte brood op de plank. Over een paar daagjes vliegen we met z´n vijven naar carcassonne, gaan het huis proberen, en een ander huis bekijken in hetzelfde dorp. We hebben via de mail nog een aanbieding gekregen, ten zuiden van Carcassonne, mocht het dorp dus niets zijn dan kunnen we altijd daar nog kijken, keuze genoeg zou ik zo zeggen. Ook de scholen gaan we volgende week een bezoek brengen, erg spannend allemaal, vooral omdat school het enige is waar ik van wakker lig, en dan met name voor dochter Zoë. Zoë is geboren met een aantal serieuze hartafwijkingen, en door schuld van mijn toenmalige huisarts was dat bijna te laat ontdekt, Zoë was er bijna niet meer geweest. Daardoor heeft ze heel erg slecht gelegen, en is er hoogstwaarschijnlijk een lichte hersenbeschadiging opgedaan. Als je ze nu ziet, zie je een leuke, spontane, vrolijke meid, een echte spring in t veld, het gaat lichamelijk heel erg goed met haar, al staat ze wel onder jaarlijkse controle van de cardioloog. Zoë zit hier in nederland op speciaal onderwijs. Ze kan wel leren maar ze heeft gewoon meer tijd nodig om de dingen op te slaan. Haar IQ is aan de lage kant zullen we maar zeggen. Mijn zorgen gaan dus over het feit of het handig is Zoë op de dorpsschool van 16 leerlingen te doen, samen met zusje Dèmi van 7, of toch maar te zoeken naar ander, speciaal onderwijs in Carcassonne, als dat er uberhaupt is...Allemaal belangrijke dingen om te bespreken op de school volgende week. Als het goed is gaat er iemand mee naar de school die vloeiend Frans spreekt, ik vind dit te belangrijk om met mijn steenkolen Frans te doen. Ik twijfel niet aan onze beslissing, maar mijn moederhart maakt zich gewoon wat zorgen, terwijl datzelfde moederhart weet dat het voor de kids een veel gezonder, veiliger en leuker leven gaat worden daar in La Douce. We moeten alleen "even" door de doorstart heen!

'Allo??

Zo. Ik zit nog na te shaken, maar I did it! Omdat we over 2 weken een paar dagen ons nieuwe huis gaan uitproberen, had ik me bedacht dat t een mooie gelegenheid zou zijn een afspraak te maken met de scholen voor de meiden. Even kijken, praten, voelen hoe de sfeer en reakties zijn aldaar. Netjes gewacht totdat de lunchpauze over zou zijn, en in mijn hoofd het hele gesprek geoefend. Moed bijeengeraapt en bellen maar. Fuck. Antwoordapparaat. Man ratelt er in rap Frans allerlei nummers uit, zo snel dat ik m  echt niet kon volgen, zelfs niet na drie keer terug bellen. Even Paola bellen, mijn Franse lerares. Of zij even het nummer wil bellen, en de opgegeven nummers wil noteren. Zij grapt nog: "Wedden dat ze nu gewoon opnemen?" En ja hoor, ze nemen op.  Dan zelf maar weer bellen. Rare kreukels in mijn buik en klamme handjes. Ik stel me netjes voor en doe mijn verhaal. Hij begrijpt me. HIJ BEGRIJPT ME!!  Ik krijg de principal aan de lijn, en ze laat me even mijn verhaal doen, en vraagt dan met een klein lachje in haar stem: "Zullen we in het Engels verder gaan?" Hallelujah. Dat praat wat makkelijker. Ze legt uit dat Joëlle een test moet doen om te beoordelen in welk niveau ze eventueel komt, en dat er begeleiding is op school voor anderstalige leerlingen, die krijgen extra Franse les. Mooi. We maken een afspraak voor maandag de 19e. Dat is één.  Nu school nummer twee, voor Zoë en Dèmi. Helaas pindakaas, geen Engels hier, maar ik weet er een afspraak uit te persen, in t Frans, jawel,dinsdags om 17.00u. PPppppfffff......De blosjes staan op mijn wangen. Door de telefoon is het toch wel een stuk moeilijker.....